گرچه خونین دل از آن گردش چشم سیهیم

آتشین روی ، بسان افق شامگهیــــــــــم

به نگاهی دل غمدیده ی مارا دریاب

که بدیدار جمال تو سراپا نگهیـــــــم

دیده رخسار ترا دیده ودل خواسته است

حق گواهست درین حادثه ما بی گنهیم

شب مهتاب ، بیاد رخ همچون قمرت

در رصد خانه ی دل محو تماشای مهیــم

چشم دل باز نگیریم ز افلاک شهــــود

ما که دلداه ی آن ماه شب چاردهیـــم

نیست مارا سر پروای شه و میر و وزیر

که به شهر ادب و ملک سخن پادشهیم

سرگران ، در بر خصمیم ، ولیکن بر دوست

گر بعرشیم و گر فرش ، همان خاک رهیم

بار گاهی است مصفا حرم رحمت دوست

ما ز آفات پناهنده بدین بار گهیـــــم

همه جا ، در طلب مبدا فیضیم ای دوست

گر بدیریم و اگر معتـــــکف خانقهیم